ΑΝΤΙΟ!!!

Καλοκαίρι του 2007.Ένα γραφείο και άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους.Απέναντί μου κάθεται μια κοπέλα.Ειρήνη τη λένε.Δε μιλάει, παρά μόνο τα τυπικά.
"Μπα, παράξενη θα ναι αυτή" σκέφτηκα.Πέρασαν μέρες για να μάθω το επίθετό της.Στο δίπλα γραφείο μια καινούρια, η Βάσω.Κι αυτή μαγκωμένη.Καινούρια σε ένα καινούριο περιβάλλον."Ούτε αυτή πλησιάζεται" μονολόγησα.Σε άλλο γραφείο, η Δήμητρα."Αυτή κι αν δεν πλησιάζεται, δυναμικός άνθρωπος". Στη γραμματεία ή Δώρα. "Τί να ναι αυτή άραγε?".Και σα να μην έφταναν όλες αυτές οι καινούριες, μαγκωμένες παρουσίες, λίγο αργότερα έρχεται η Ελένη.Είχε τον τρόπο να σπάει τον πάγο.Στον πάνω όροφο, η Μαρίτσα."Κι αυτή δεν είναι για πολλά πολλά".
Οι μέρες παερνούσαν, το ίδιο και οι μήνες και όλοι εμείς οι παράξενοι, δέσαμε, γίναμε ένα, γίναμε οικογένεια.Τί να πώ και τί να πρωτοθυμηθώ.Τις πλάκες?το χαβαλέ?τις εξομολογήσεις?
Πίστευα ότι αυτό το παρεάκι δεν θα σπάσει ποτέ και για κανένα λόγο.
Καλοκαίρι του 2010.Τρία χρόνια μετά.Κι όμως κάθε τέλειο έχει και το τέλος του.Και σχεδόν όλες φεύγουν.Πάνε στους τόπους τους.Και μένουμε πίσω λίγοι να θυμόμαστε τους πολλούς που φεύγουν.Μένουμε πίσω λίγοι να αναπληρώσουμε το κενό των πολλών.Μένουμε πίσω λίγοι να αποχαιρετάμε τους πολλούς.
Σας αγαπάμε και το ξέρετε.Είστε πια μέρος της ζωής μας και κατέχετε ένα μεγάλο κομμάτι στην καρδιά μας.
Μόνο να είστε καλά.Μόνο αυτό θέλω.
Σας αγαπαμε!!!
Αντίο